
YARIN ÖLECEKMİŞ GİBİ YAZMAK
Evvel emirde beyan ederim ki, yazmak asla gaye değil, güzel bir vasıtadır. Yazıyla sanat edebiyat yapmak gayreti içinde değilim. Ölçü: Ne ifrat, ne tefrit. En iyi ve bedî yazıyı inşa edip derûnumuz cezbeye kapılsa bile, hiçbir yazı dinimizle amel etmekte
İnsanoğlunda çeşitli meşrepler vardır. Her biri zâhirî ve mânevî bir vasıta ile derûnunda olanı bir sanat gücünü bakılan, okunan, dokunulan bir şekle sokar. Vasıtadan kastım haram olmayan meşguliyet ve sanatlardır. Demek ki çeşitli meşrepte insan varsa yazı da vardır.
YAZI HAYATTAN KOPARMIYOR, ACI VERMİYOR, ÖLDÜRMÜYOR…
Böyle bir hâl içinde yazı, azdırıcı bir şeytan gibi değil, insan-ı kâmil bir dost gibi yüreğimin üstüne gelip oturuyor. Bir aşk, bir neşve içinde gönlümü ve dimağımı öylesine sarıyor ki “yazayım da vuslata ereyim” demekten kendimi tutamıyor ve yarın ölecekmişim gibi yazmaya başlıyorum.
YAZI, KONUŞMAKTAN DAHA SIHHATLİ VE TEMKİNLİ
“İyi Yazı”yı severim ve kalbime mânevî sürur veren yazılara bismillah diyerek başlarım. Meramımı yazıyla anlatmayı daha edepli ve temkinli, daha hatasız ve mânalı bulurum. Ali Hocam’a ve dostlarıma duygu ve fikirlerimi konuşarak anlatamam, yazıyla anlatırım. Onlara ifade etmem gerekenleri iyi bir yazıyla aktarmak daha cezbedici geliyor. Yazı, konuşmaktan daha sıhhatli ve ölçülü bir yol fakîr için. Durup düşünme imkânı veriyor.
Fâniliğini ve dünyalığını hurufata geçiren fakîre kendini teslim eden hasbî bir dosttur yazı. Öyle ki hep geceleri gelir konar gönlüme. “Yalnızsın, yine geldim” der. Söylediği sadece bu üç kelimedir. Varlığına bedel biçmez.
Kirlenen idrakleri temizlemek, aydınlığı ve karanlığı anlatmak, yıkmak ve yeniden inşa etmek için karınca kararınca yazının gücüne sarılıyorum. Bunalım ve hırs değil yazıya sarılışım. Başka bir yol bilmediğimden yazıyla mücahede ediyorum âcizane.
Fakîr için bir saadet olan gecelerin sükûneti içinde din-i mübin medeniyetinin güzellikleri kalbime yürüdüğünde, hüznümle baş başa kaldığımda, dostlarım gönlüme düştüğünde vecde geçip sığındığım ve yardımını gördüğüm vasıta, yazıdır. “Yazdığımı kim okur?” diyerek yazıyı maddî bir ihtiyaç gibi ara sıra yoklayanlar ve tanınmak için yazanlar, yazının dostu değildir.
YAZI CEHENNEMİM DEĞİL, CENNETİM OLACAK
Yazı inşallah cennetim olacak. Çünkü kalbimi veriyorum yazıya. Ondandır ki her yazıdan sonra kalbim biraz daha eriyor. Eriyen kalp, hüsnünü ve hüznünü mâna âlemine hasreden, adayan kalptir.
RÜYAMDA YAZI GÖRÜYOR, CÜMLELER KURUYORUM
Fakîrin hüzün ve neşve kaynaklarından biri de yazıdır. Yazıyla semâ yapmaktır muradım. Yazıyla semâ yapan var mı aranızda? Dostlarım bir gün fakire, “Rüyanda sen neler görürsün” demişlerdi. Onlara şöyle demiştim:
“Rüyamda kelime ve yazılar görür, cümleler kurarım. Kelimelerin ve cümlelerin yanında dostlarımı da görürüm. Bir kelimelere, bir dostlarıma bakarım. Sükûnetin bin derece olduğu bu vakitlerde kelimelerin büyüsü ve hikmeti sarar, sonra cümleler kurar, yazı başlıkları bulurum kendime. Silerim, yeniden kurarım cümleleri ve başlıkları.
KELİMELER MÜEDDEP BİR İNSAN GİBİ DURUYOR KARŞIMDA
Kelimeler müeddep bir insan gibi duruyorlar karşımda. Onlardan en uygununu seçer, yan yana getirir, bir cümle, bir başlık yaparım. Defalarca iç sesimle okurum bu cümle ve başlıkları. Ahengine bakar, seslerinde sertlik varsa yine defalarca tekrar eder, akort yaparım. Sonra bulduğum cümle ve başlıklar orijinal midir diye düşünürüm. Fikrî ve edebî bakımından gücünü kuvvetini yoklar, mâna ve estetik değerini ölçerim. Bu ameliye sırasında işime gelmeyen bir cümle çıktığında tekrar başa dönerim.
bir düşünce ve duygunun tesirinden bir ânda oluşan geçici hayâller değil. Her daim bir oluş içerisinde vazife yapan yıldızların gökyüzünün karanlığa bürünmesiyle peş peşe ortaya çıkması gibi, kelimelerin ve cümlelerin yavaş, telâşsız, sükunet içinde arz-ı endam ettiği
hayâllerdir.
Hiçbir istekleri olmaz, hasbî ve karşılıksız hizmet eden melekler gibidir kelimeler ve cümleler. Canları sıkılmaz, konuşup rahatsız etmezler, sürekli dönüp dururlar zihnimin çevresinde. Uykunun, “yeter artık canını alacağım” noktasına gelene kadar uyanıkken gördüğüm, efsunlu rüyalara benzer bu hayâller böyle sürüp gider. Onun içindir ki, gecenin karanlığında yazı üstüne gördüğüm hayâllerimle başbaşa iken dünyanın velvelesinden ve avâmdan uzak, huzurlu ve sâkinim.
YAZIYLA DOSTLUĞUM MALÂYÂNÎ DEĞİL, ÎRFANÎDÎR
İmam-ı Rabbanî Hazretlerinin her gece mum ışığında “Mektubat”ını yazdığı ulvî hâli muhayyileme yürüdükçe, yazıyla dostluğum daha da güç kazanır. Yazıya dost olan “millet muzdariplerinden” Mehmet Âkif’in hüzünlü gurbet mekânlarında en iksirli dermanı ve tek dostu yazıydı.
Tasavvuf âlimlerinden, hüzün gibi yazıya müptelâlığın da imana ve ferasetli bir kalbe zarar vermeyeceğini öğrenince sevindim:
-----------------------------------------
İLÂVE YAZI:
H. Ahmet Eralp’in "Hâlimizi Çaldılar, Hükümsüzdür" yazısı yüreğimi vurdu geçti. Şu satırlardan “diriliş” fışkırıyor: “Şehir hâlâ bizimdir hocam, şehir hâlâ bizimdir, içinde inananlar var, şehir hâlâ bizimdir, içinde içindekileri kaybetmemiş birkaç adam var, şehir hâlâ bizimdir, çünkü sancağımızı çalamadılar.”
Bu nasıl bir yazı öyle? Bu ne yüce duruş böyle? Sen hangi hüznün kıyılarında dolaşırsın aziz dost? Muradın, fakîrin yüreğine dokunup hüzünlere gark'etmek midir?
Ah, bâzı yazılar! Hep yüreğime gelip otururlar.
Âmâ üstadım Cemil Meriç üstüne yazı tâlimi yapan Bekir Büyükkurt gibi mahzun dost, yüreğinde ateş eksik olmasın hiç!
Ey, modernizme tapılan çağda “Dedemin Kavuğunu” giymeye tâlip olan Oflu Süleyman Kılıçbay’ın sâdık arkadaşı, kalemine sağlık!
Ali İLBEY (habervaktim.com)
HABERE YORUM KAT
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.